Çok severim bu cümleyi....Bakıldığında öylesine iki mısra iken, yaşadıklarımızla ne çok anlamlar kazanıyor...İlk kim söyledi acaba bu mısrayı...Kimin acısının, yüreğini bu kadar yakarken, böyle dillenmesiydi...Ve kaç kişi, bu mısrayı yaşadı bu zamana kadar...
Hayat çok garip...Ne çok ortak acılar yaşıyoruz ve ne çok, başkalarının birbirinden farklı acılarını anlatan yüzlerce mısrada kendimize dair bişeyler buluyoruz...İyi ki şairler var...Hatta aslında iyi ki birbirinden farklı acılar yaşamıyoruz...İnsanın içini rahatlatan bişey oluyo aynı acıları yaşamak...Yalnız olmadığımızı görüyoruz, birilerinin yaşadıkları acıları anlatmalarında...Bir acıda yalnız kalmak, belki acının kendisinden daha acı, kimbilir..."Acılar" kümesinde öyle kalabalığız ki..."Aynı acılar" kümelerine blünsek binlerce alt küme olacağız...Birbirinden farklı acılar alt kümelerinde birbirinden farklı binlerce insan...Yaşadığımız acıyla yalnız kalıp boğulmayacağız...Sanırım kötünün iyisi deniyor buna...
Bu iki mısrada anlatılan ise daha başka...Ölüm mü, ayrılık mı..?Hangisi daha acı..?Sonsuz bi yitiriş mi, yoksa orda olduğunu bilip bulamamak mı..?Düşünüyorum da belki ölüm daha iyidir...İtiraz edemezsin, "dur gitme" diyemezsin...Mahkumsundur bu gidişe...İtiraz etmek, Don Kişot'luk yapmakla aynı şeydir... Ya " dur gitme" diye yalvaracak olmamıza ve o gidişe engel olabileceğimize rağmen engel olamamak daha mı kötü...Sanırım evet...Engel olunamayacak bişeyi yaşamak, engel olunabilecek bişeyi önleyememekten daha iyi...Belki ölüm gerçekten en güzeli...İçini rahatlatır insanın...Ama ölümün sonsuz bir ayrılık olması daha büyük bi acı mıdır..?İşlemcim fazla ısındı...Çok düşünmek hiç bana göre değil...:)
Kısacası ayrılıklar her ne sebeple olursa olsun çok can yakıcı...Umarım kıymet bilmek için hiçbi şekilde bi ayrılık yaşamayız...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder