AŞK

"Yeni bir günü tek başına göğüslemek endişesini asla düşünmemektir."

Sanırım 90'lı yıllarda, henüz hala küçük bir kız çocuğuyken bakkaldan aldığım -ki o zamanlar bakkal amcalar vardı- bir şekerli sakızın içinden çıkan kağıttaki cümle...Küçük defterime yapıştırmışım, hala dün gibi duruyor...Yüreğim küçük bir kız çocuğu olmasına rağmen kafa kağıdım büyüdüğümü söylüyor...Gözlerimin yanındaki küçük çizgilerde bunu ispatlamak için kendilerini belli etmeye çalışıyorlar büyük bir hızla...Ve ben, yüreği küçük kız çocuğu ama kendi 30 küsur yaşına gelmiş olan ben, bu cümleyi artık gerçekliğini fazlasıyla içimde hissederek okuyorum...

Yeni bir günü tek başına göğüslemek fikri bile yeterince korkunçken bunu en gerçek haliyle yaşamak daha katlanılmaz...İnsanın yanında, hayatın bütün zorluklarına karşı direnirken elini tutan birine ne çok ihtiyacı oluyormuş...Ne zormuş aslında hayat ve ne çok ihtiyaç varmış anne-baba, kardeş, arkadaş dışında çok başka birine...Çok başka bir sıcaklığa...Çok başka bir desteğe...Yalnızlık gerçekten Allah'a mahsusmuş...Bilenler doğru söylemişler...

Bunları düşününce kendime diyorumki ; "ya yaşlanıyorsun, ya da feci yalnızsın." Düşündümde sanırım her ikise doğru...Yalnız yaşlanmak ne kötü...