YANKISIZ GÜNLER

yankı kavramını ilk öğrendiğim zaman çok hoşuma gitmişti...değişik büyülü bişeydi...sesleniyosun ve karşılık alıyosun aynı şekilde...mucizeydi bu...ama zamanla anladım ki hiç güzel bişey değilmiş....aslında sesinin yankılanması, sesine kendi sesinden ve söylediğinden başka bi karşılık bulamamak korkunç bişeymiş...aslında yankı, yalnızlığını yüzüne tokat gibi çarpan bi tabiat olayıymış...artık nefret ediyorum yankıdan...yalnızım, sesime ses veren kendi sesimden başkası değil...sesime ses veren yalnızlığımdan başkası değil....yalnız yaşlanmaktan korkmanın asıl sebebi de bu sanırım...birilerine daha çok ihtiyacın olduğunda, sana karşılık verenin senden başkası olmayışı...yalnızlığının yankılanışı....TANRIM...sesime karşılık verecek birini ver....herkese...